Dit is het vierde album van pianist Ben Markley uit Denver, Colorado, voorafgaand maakte hij o.a. een album met saxofonist Greg Osby ( Basic Economy) en zijn laatste was gewijd aan een van zijn grootste voorbeelden pianist Cedar Walton (Ben Markley’s Big Band, Clockwise : The Music of Cedar Walton). Speciale gast is hier zoals de titel al aangeeft de geroutineerde saxofonist Joel Frahm uit New York , verder zijn aanwezig Marty Kenney op bas, Jim White op drums en op twee nummers Andy Wheelock op conga’s. Markley schreef deze muziek met exact deze muzikanten op zijn vizier, met Jim en Marty heeft hij de afgelopen 10 jaar al samengewerkt in verschillende samenstellingen en dat was altijd succesvol. Joel leerde hij twee jaar geleden kennen bij een samenwerking met Ben’s Big Band en hij was altijd al een bewonderaar en nam nu de kans waar om met hem samen te werken in een kleinere bezetting.

Het quartet speelde samen optredens in Wyoming en Colorado voordat dit album werd opgenomen en derhalve klinkt alles 100 % ingespeeld, behalve de eerder genoemde Cedar Walton is ook Chick Corea een belangrijke inspiratiebron voor de muziek op deze cd. “This Group of tunes sum up what jazz means to me- rhythm and groove combined with a strong melody”, aldus Ben Markley in de hoestekst. En dat is exact wat er gebeurt op deze straight-ahead jazz session, mainstream, neo bop, het is er allemaal en het klinkt echt goed, het wiel hoeft niet elke keer opnieuw uitgevonden te worden, als het maar rond is en goed draait!

“The last time this happened” opent dit album en hoe, het gaat gelijk loos in overdrive met superieur spel van Frahm op de tenorsax gevolgd door een tintelende lichtvoetige solo van Ben, heerlijke muziek. Ook in rustiger vaarwater zoals in”Max’s mission” staat de muziek van dit gezelschap als een huis met wederom een hoofdrol voor Joel Frahm, een saxofonist van het eerste echelon ! Op “Mon Back” is het groovy funk time, lekkere souljazz zoals de Adderley Brothers dat vroeger maakten met Markley in de rol van Joe Zawinul met een bluesy solo, tof. Zo staat deze schijf vol met nummers die beklijven, neem bijvoorbeeld “Sentience”met Frahm overtuigend op sopraansax en fraai basspel van Marty Kenney of “The return of catboy” een perfect vehikel voor het soulgeluid van Frahm, Ben laat hier horen dat hij ook weg weet met de blues. Een heerlijk album met lekkere muziek zonder al te veel pretenties en uitermate geschikt om iets te vieren, bijvoorbeeld het feit dat ik straks weer naar een terrasje mag.

Jan van Leersum.